[Fiction] {AVG:Stucky} New Sweet Love หวานรักรสใหม่ [6]

 

 

 

[Fiction-AVG] New Sweet Love หวานรักรสใหม่

Title : หวานรักรสใหม่

Author : Blue Powder

Pairing : Stucky + Hiddlesworth

Rate : หวานปนขม

Summary : ในวันที่ฝนตก ผมถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งเก็บกลับมา เจ้าของดวงตาสีเขียวสดใส ราวกับสีของทะเลสาบในฤดูใบไม้ผลิ คนคนนี้เองที่นำพาผมไปสู่การเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่แสนอบอุ่น และเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของขนมหวานนานาชนิด…

เม้าท์มอย : อยากจะเขียนฟิคอิงภาพยนต์แต่คนก็เขียนเยอะแล้ว เลยขอแหวกแนวออกมาหน่อย ติชมได้นะคะ…

คำเตือน : ฟิคเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการ แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

————————————————————————

 

 

“อืม…เหล้า… เอาเหล้ามา…” เสียงพร่าดังขึ้นตลอดเวลา ระหว่างที่ชายหนุ่มร่างโปร่งในชุดเสื้อผ้าแบรนด์เนมถูกพยุงออกจากผับ หลังจากอาละวาดสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นไปทั่ว จนสตีฟทนไม่ไหวยื่มมือเข้าไปดึงคนเมาขาดสติออกมา ไม่อย่างนั้นได้โดนรุมกระทืบแน่

“เดินให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม” สตีฟขบฟันอย่างหงุดหงิด ก่อนจะวางร่างของโทนี่ลงบนม้านั่งยาวข้างฟุตบาท

“อืม…เอาเหล้ามาให้ฉัน” คนเมาพยายามลุกขึ้นแต่สตีฟใช้มือกดลงบนไหล่ให้โทนี่นอนลงไปอีกรอบ

“ทำตัวให้มันว่าง่ายๆ หน่อยได้ไหม” สตีฟพูดเสียงเย็นข่มขู่ ลมเริ่มพัดแรง อากาศเริ่มเย็นตัวลง คาดว่าฝนจะตกแน่…

“ใช่สิ… ฉานมันไม่ใช่คนพูดง่าย เอาแต่จายตัวเอง อึก… ถ้าไม่ชอบ ก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ ไอ้หมอบ้างาน ไอ้หมอเฮงซวย…” ชายหนุ่มร่างโปร่งพยายามดันสตีฟออกจากการถูกคร่อมกลายๆ คำพูดของโทนี่เหมือนมีดที่มองไม่เห็นแทงใจดำของสตีฟ ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปใกล้ ก่อนที่มือเรียวจะเปลี่ยนจากผลักไส เป็นเลื่อนมาจับใบหน้าหล่อเหลาแทน

“สตีฟ…” คนด้านล่างเอ่ยขึ้นอย่างไม่แน่ใจ

“ใช่ ฉันเอง” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ขานรับ

“อึก…ทำไม… หมอนั่นต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย ฮือ…” โทนี่เปลี่ยนมากอดคนด้านบนแทน สตีฟกอดตอบแล้วลูบหลังเบาๆ พร้อมกับตัดพ้อในใจ

ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าหมอนั่นมีดีอะไรนายถึงทิ้งฉันไปหามัน…

ซ่า….

ฝนตกลงมาแล้ว แต่ทั้งสองยังไม่แยกจากกัน ความหนาวเย็นยิ่งทำให้สองร่างเบียดตัวเข้าหากันมากขึ้นๆ หัวใจของสตีฟแต้นแรง กลิ่นอายของวันเก่าๆ ลอยวน ทั้งสองผละจากกันเล็กน้อย สตีฟก้มลงมองคนในอ้อมแขน ดวงตาที่มองกลับมาหยาดเยิ้มเลื่อนลอย

ใบหน้าของทั้งสองเคลื่อนเข้าหากันช้าๆ จนริมฝีปากแนบสนิทกัน ทั้งสองกอดจูบกันอย่างแนบชิดและร้อนแรงแข่งกับความหนาวเย็นของสายฝนที่โหม กระหน่ำ

“อ..อืม…อา” เสียงครางพร่าดึงขึ้นอย่างเสียวซ่านเมื่อปากหยักละออกมากดลงจูบลงต้นคอแทน สตีฟทั้งดูดและเลียสร้างรอยเอาไว้หลายจุด ขณะที่มือหนาลูบไล้เข้าไปในสาบเสื้อเชิ๊ตราคาแพง มอบสัมผัสร้อนแรงให้กับโทนี่

“อืม..อ๊ะ…บรูซ…” สตีฟผละออกจากร่างตรงหน้าทันที ความไม่พอใจเด่นชัดบนใบหน้าหล่อเหลา สตีฟขบฟันแน่นอย่างโกรธเคือง และดูเหมือนว่าโทนี่จะได้สติแล้วเช่นกันจากความเย็นของเม็ดฝนที่เทลงมาอย่าง หนัก

“ถ้าตามหาคุณแล้วรู้ว่าจะมาเจอภาพบาดตาแบบนี้ ผมไม่น่าออกมาตามหาคุณเลย แต่ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ตาสว่างสะที” เสียงราบเรียบคุ้นหูสำหรับโทนี่ ทำให้หลังคอเย็นวาบ เมื่อหันกลับไปมอง เขาเห็นชายหนุ่มใส่แว่นสวมชุดกาวน์สีขาวยืนตากฝนอยู่บนฟุตบาทไม่ไกลออกไป

“บรูช… มันไม่ใช่แบบนั้นนะ” โทนี่ผลักสตีฟออกจากตัว แล้วรีบวิ่งเข้าไปหา แม้จะเซนิดหน่อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แถมการลุกขึ้นกะทันหันจะทำให้เวียนหัว เขาก็ไปจนถึงร่างสูงที่ยื่นนิ่งตากฝนอยู่ได้ในที่สุด

“ไม่ใช่เหรอ แล้วที่ผมเห็นมันอะไรล่ะ”

“นายเข้าใจผิด ฉันแค่เมา… นายเชื่อฉันนะ” โทนี่พยายามอธิบายไม่เหลือมาดนักธุระกิจจอมกวนอารมณ์ สตีฟขบฟันอย่างไม่พอใจ กับเหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้า

“เมางั้นเหรอ ถ้าผมไม่มาแปลว่าคงเสร็จกันไปหลายรอบเลยงั้นสิ” บรูซถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

“ทั้งหมดมันก็เพราะนายนั่นแหละ! หลายอาทิตย์มานี้เราเจอหน้ากันกี่ครั้ง เคยมีเวลาให้บ้างไหม เคยสนใจไหมว่าฉันจะไปไหน! ฮึก… เคยเข้าใจความรู้สึกฉันบ้างรึเปล่า! ฮือๆ”

“โทนี่…” หมอหนุ่มหันกลับมาหาคนรักของตน ก่อนจะเบิกตาเมื่อเห็นว่าคนคนนั้นกำลังตัวสั่นพร้อมน้ำตาที่ไหลผสมรวมกับสายฝน

“ฉันแค่อยากให้นายสนใจฉัน อย่าเมินกันแบบนี้…” เสียงสั่นหยุดลงเมื่ออ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดคนรักเอาไว้ ความอบอุ่นที่ไม่มีใครสามารถให้แทนได้ถูกถ่ายเทให้กันและกันไปจนถึงหัวใจ

“ขอโทษ…โทนี่ ฉันขอโทษ…”

สตีฟกำมือแน่นเมื่อเห็นสองคนกอดกัน ตั้งแต่คบกันจนเลิกลากันไป ไม่มีสักครั้งที่โทนี่จะพูดจาขอร้องอ้อนวอนเขาสักครั้ง ชายหนุ่มหันหลังเดินออกมาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความรู้สึกเจ็บใจ

 

 

แกร๊ก

“คุณสตีฟ…” บัคกี้ครางชื่อคนตรงหน้าเบาๆ เมื่อหันไปเห็นสภาพคนที่เดินเข้ามาในบ้าน ชายหนุ่มร่างสูงตัวเปียกไปหมดทั้งตัว ท่าเดินเซๆ บอกให้รู้ว่าคนตรงหน้าเมามากแถมในมือยังถือเหล้าขวดใหญ่ที่กินจนเกือบหมด “ทำไมกลับมาสภาพนี้ล่ะครับ”

“อา…บัคกี้ ยังไม่นอนอีกเหรอ” สตีฟเอ่ยถามเสียงพร่า น่าแปลกที่พอเห็นใบหน้าของบัคกี้ตอนนี้หัวใจเขากลับไม่รู้สึกเจ็บเลย ราวกับความรู้สึกเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเป็นแค่ภาพลวงตา…

“ยังครับ พอดีดูทีวีเพลินไปหน่อย” ชายหนุ่มตอบ ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นห่วงจนนอนไม่หลับ เลยลงมาเปิดทีวีดูระหว่างรอต่างหาก

“งั้นเหรอ…” ดวงตาคมหรี่มองคนตัวเล็กกว่าเมื่อรู้สึกว่าข้างหน้ามันเบลอๆ

“คุณสตีฟ คุณเมามากเลย ให้ผมพยุงขึ้นไปบนห้องดีกว่านะ คุณจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวจะไม่สบายนะครับ” บัคกี้ตรงเข้าไปประคองคนตัวโตที่เซไปเซมาจะล้มลงวัดพื้นเสียให้ได้ มือเรียวตรงเข้าไปดึงขวดเหล้าออกจากมือหนาวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ ก่อนจะพยายามพยุงให้นายจ้างเดินไปข้างหน้า แต่มันก็ดูจะยากเย็นเหลือเกินเพราะคนเมาทิ้งน้ำหนักตัวมาที่เขาแทบจะทั้งหมด

จนในที่สุดบัคกี้ก็สามารถพาเจ้านายเข้ามาในห้องนอนจนได้…

“อืม…บัคกี้…” เสียงทุ้มแหบพร่าดังอยู่ข้างหูของเจ้าของชื่อ พร้อมกับวงแขนที่โอบกอดเอวสอบเพรียวกับใบหน้าคมที่วางบนบ่าเล็กกว่า

“ค..คุณสตีฟ…อ๊ะ! อืม…” เสียงอุทานดังขึ้นเมื่อใบหน้าขาวถูกมือหนาจับให้หันไปหา ตามด้วยปากหยักที่ประกบจูบลงมาอย่างรวดเร็ว

บัคกี้พยายามสะบัดหน้าออกแต่ถูกมือหนากดท้ายทอยเอาไว้ไม่ให้ขยับหนี  สตีฟดันให้คนตรงหน้าถอยหลังไปเรื่อยๆ จนร่างเล็กกว่าล้มลงไปบนเตียงนอน จะขยับหนีไปไหนก็ไม่ได้ เพราะคนตัวโตทาบทับลงมาจนร่างจมลงบนที่นอนนุ่ม และรสจูบที่ร้อนแรงทำให้คนอ่อนประสบการณ์กว่าคล้อยตามได้ไม่ยาก

ลิ้นอุ่นส่งเข้าไปกวาดต้อนกับลิ้นที่อ่อนประสบการณ์กว่าอย่างชำนาญ เกี่ยวพันและดูดดันกวาดต้อนไปทั่วทั้งปาก ยิ่งรสหวานที่ได้สัมผัสจากภายในยิ่งทำให้อยากจะถอนจูบออกมา ไม่นานกลิ่นแอลกอฮอล์จากปากของสตีฟก็เข้าไปเติมเต็มในปากของบัคกี้ แต่มันกลับยิ่งทำให้ทั้งสองรู้สึกเร้าใจมากขึ้น จนได้รับเสียงครางท้วงจากลำคอเพราะคนด้านล่างหายใจไม่ทัน ปากหยักจึงผละออกมาให้อีกฝ่ายได้หายใจแล้วเปลี่ยนเป้าหมายใหม่เป็นลำคอเรียว ขาวแทน

“อ๊ะ…ย..อย่าครับ…” มือเรียวพยายามดันคนตัวสูงออก ขณะที่ปากหยักกดจูบลงบนซอกคอเลยลงมาจนถึงหัวไหล่ที่ถูกมือหนาดึงคอเสื้อลงมา เผยให้เห็นผิวขาวเนียนน่าสัมผัส

“อืม…หอมจัง…ผิวนายนุ่มมือชะมัด…” เสียงดูดเลียกับเสียงครางอย่างพอใจของเจ้านายหนุ่มบัคกี้ได้ยินมันเต็มสองหู หัวใจดวงน้อยสั่นไหวในอก หยุดขัดขืนไปชั่วขณะ รู้สึกตัวอีกทีคือตอนที่เรียวลิ้นจูบเลียอยู่ตรงช่วงหน้าท้องแบนราบ โดยที่กระดุมไม่รู้ว่าหลุดออกจากกันตั้งแต่ตอนไหน

“อ๊ะ! อา… เดี๋ยว…อย่า…” เสียงทุ้มสั่นๆ ดังขึ้นพร้อมกับมือเรียวดันศีรษะที่เต็มไปด้วยกลุ่มผมสีทองออกจากบริเวณเป้า กางเกงผ้าเนื้อบาง แต่บัคกี้ไม่สามารถทำอะไรได้มาก เพราะลึกข้างในแล้วเขาอาจจะต้องการสัมผัสจากนายจ้างของตนก็เป็นได้ ในเมื่อการขัดขืนของเขาไม่ได้ทำแบบจริงๆ จังๆ สักครั้ง แถมร่างกายยังร้อนรุ่มจากสัมผัสของคนด้านบนมากขึ้นไปอีก

 

————————————————————————

 

ตัดฉับ

 

————————————————————————

 

ลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าตอนนี้บัคกี้หลับไปเรียบร้อยแล้ว ไม่น่าแปลกเท่าไหร่เพราะสตีฟรุนแรงขนาดนั้น ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนกอดคนตัวเล็กกว่าพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกันความหนาน เย็น เสียงฝนไม่มีแล้ว ดวงตาสีฟ้าคมมองออกไปนอกหน้าตา ดวงดาวส่องแสงเรืองรอง เมฆฝนหายไปเหลือเพียงกลุ่มบางๆ สีเทาแค่บางส่วนเท่านั้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะเข้าสู่นิทราไปด้วยอีกคน

 

 

แสงแดดอ่อนๆ เสียงนกร้องขบขานไพเราะ เช้าที่อากาศสดใสเหมือนทุกวัน เป็นปรกติที่บัคกี้จะตื่นมาด้วยความรู้สึกสดชื่น แต่ไม่ใช่วันนี้

ความเจ็บตรงช่วงสะโพกปลุกให้บัคกี้ตื่นขึ้นมา ลมหายใจอุ่นเป่าลดลงบนต้นคอทำให้รู้สึกจั๊กจี้ แผ่นหลังแนบสนิทกับแผ่นอกกว้างที่ซ้อนอยู่ด้านหลังอบอุ่นจนอยากหลับลงไป อีกรอบ ใบหน้าขาวแดงซ่านเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ก่อนจะข่มความเจ็บดันแขนใหญ่ที่โอบกอดตัวเองเอาไว้ให้ออกไปพ้นตัว แล้วค่อยๆ ลงจากเตียงเพื่อเก็บเสื้อผ้า

ความอบอุ่นที่หายไปทำให้มือหนาปะป่ายไปมาบนพื้นเตียง ก่อนมโนความคิดจะนึกไปถึงค่ำคืนที่เขาได้ร่วมสุขกับลูกจ้างของเขา ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นทันที ก่อนจะผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมหลุดชื่อคนในฝันออกมา

“บัคกี้!”

“…”

ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง ก่อนความเงียบจะแผ่คลุมไปทั่วทั้งห้อง สตีฟที่มีสภาพเปลือยแต่ยังดีที่มีผ้าห่มปิดท่อนล่างไว้ มองไปยังคนที่ยืนใส่เสื้อนอนตัวใหญ่ปกปิดบั้นท้ายอย่างหมิ่นเหม่

“คือ…เอ่อ…เป็นยังไงบาง…” สตีฟเอ่ยไล่ความเงียบภายในห้อง

“ก..ก็ สบายดีครับ…” บัคกี้ก้มหน้าหงุด ซ้อนใบหน้าสีแดงจัด “อ๊ะ!”

ข้อมือเรียวถูกมือใหญ่ดึงให้ล้มลงไปนั่งบนตักกว้าง บัคกี้ขัดขืนในตอนแรก แต่เพราะสู้แรงไม่ได้ และความเจ็บที่จี๊ดขึ้นมาทุกครั้งที่ขยับ ทำให้เขายอมอยู่นิ่งๆ ในที่สุด

“ปล่อยเถอะครับ ผมต้องไปทำอาหารเช้า”

“ฉันขอโทษนะเรื่องที่เกิดขึ้น” มือหนาลูบแก้มขาวเบาๆ เสียงทุ้มอ่อนโยนทำให้คนในอ้อมกอดคล้อยตามได้ไม่อยาก

“อย่าคิดมาเลยครับ ผมเป็นผู้ชาย ไม่เสียหายอะไรหรอก ถือว่าต่างคนต่างช่วยกันปลดปล่อย” พูดเสร็จแล้วเม้มปากเบาๆ อย่างเขินอาย

“เจ็บมากไหม” สตีฟถามอย่างเป็นห่วง เพราะจำได้ว่าเมื่อคืนใส่แรงไม่ยั้งเหมือนกัน แขนหนารัดเอวสอบเพรียวแน่นขึ้น คางที่มีไรหนวดนิดๆ วางลงบนไหล่เล็กกว่า ทำให้คนในอ้อมแขนต้องหดคอเล็กน้อยเพราะหนวดที่สีกับผิวจนรู้สึกจั๊กจี้

“ไม่เจ็บมากหรอกครับ ปล่อยผมเถอะ จะได้รีบไปทำอาหาร” บัคกี้พยายามดึงแขนหนาๆ ออกจากช่วงเอว

“วันนี้ฉันทำเองดีกว่า นายพักผ่อนเถอะ” สตีฟดันร่างในอ้อมแขนลงไปนอนบนเตียง จัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย แล้วลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งเกลื่อนพื้นขึ้น ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำชำระกาย

 

 

เมื่อสตีฟเดินออกมาจากห้องน้ำอีกที บัคกี้ก็หลับไปอีกครั้งแล้ว ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน เดินไปจุมพิตบนปากบางเจ่อหนึ่งครั้งก่อนเดินลงไปทำอาหารเช้าอย่างอารมณ์ดี

น่าแปลกที่ชายหนุ่มนึกถึงเรื่องเมื่อคืนระหว่างอาบน้ำ ไปจนถึงตอนที่โทนี่กับหมอแบนเนอร์กอดกัน เขาก็ไม่รู้สึกอะไรเลย แต่นึกถึงรสหวานๆ เหมือนขนมหวานจากปากบางเจ่อ และกลิิ่นหอมๆ จากผิวกายของบัคกี้มากกว่า และสตีฟเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าตอนนี้เขารู้สึกอะไร และต้องการอะไร

“อรุนสวัสดิ์ครับ วันนี้ยิ้มหวานมาเชียว อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะ”

“เออ วันนี้อารมณ์ดี” สตีฟทำเป็นไม่สนใจเสียงกวนๆ ของทอมที่ทักเขาระหว่างที่กำลังหาอะไรกินในห้องครัว

“แล้วบัคกี้ล่ะ” ทอมถาม “ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็น พอลงมาข้างล่างก็หาไม่เจอ ว่าจะให้ทำอาหารเช้าให้กินสักหน่อย”

“เมื่อคืนเขาดูแลฉันที่เมากลับมา เช้านี้เลยไม่สบายนอนอยู่บนห้องฉัน วันนี้ฉันว่าจะทำแทน” สตีฟตอบแบบไม่ใส่ใจ

“เฮ้อ… อดกินของอร่อยเลย โอ้ย!”

“ฉันก็ทำอร่อยเหมือนกันละน่า ไปรอที่ห้องนั่งเล่นเลยเกะกะ” สตีฟโขกหัวทุยๆ นั้นเบาๆ แต่เด็กหนุ่มกลับท่าทางเจ็บปวดจะเป็นจะตายแบบโอเวอร์

“รู้แล้วน่า แล้วก็ไม่เอาแพนเค้กนะ” ทอมยอกเดินออกจากห้องครัวพร้อมคว้าเจ้าเหมียวตัวป่วนไปเล่นด้วยกัน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟานอนเอกเขนกแล้วเปิดทีวีดูรายการการ์ตูนยามเช้า

“ทำไม่เป็นแล้วยังจะเลือกกันอีก เอาแต่ใจทั้งพี่ทั้งน้อง” สตีฟบ่นแล้วค้นตู้เย็นเอาถุงเบค่อนออกมาพร้อมกับไข่หลายฟอง

 

 

 

 

 

 

 

อัพตอนที่ 6 พร้อมกับความมึน ช่วงนี้คิดว่าสกิลการเขียน NC จะลดลงอย่างไม่น่าให้อภัย เริ่มจะหมดมุขหมดท่า (เง้อ) รู้สึกว่าเรื่องนี้จะยาวยืดขึ้นไปอีกละ จะจบใน 10 ตอนไหมเนี่ยฉัน ฮือๆ NC เหมือนเดิมนะคะ ไม่ลงให้อ่านในนี้ค่ะ เยาวชนอายุน้อยๆ ไร้เดียวสา ตาแป๋วๆ จะได้ใสไร้เดียงสากันต่อไป หุหุ

ปล. ณ จุดนี้แอบหึงหวงบัคกี้เล็กน้อยถึงปานกลาง